Κάθε τέτοια εποχή που αρχίζει και χαλάει ο καιρός με πιάνει
μια αγωνία για το όχι λίγα αδέσποτα της πόλης. Από τότε που ήρθα εδώ παρατηρώ
το φαινόμενο, το οποίο σε τέτοια ένταση δεν το έχω συναντήσει αλλού. Είναι ένα
θέμα άλυτο πια, μιας και ο δήμος δεν έχει χρήματα για στειρώσεις και άλλου
είδους μέριμνα γι αυτά, οι άνθρωποι με πρόφαση τα οικονομικά τους προβαίνουν σε
όλο και περισσότερες εγκαταλείψεις (μην πω και για κάτι άλλα πιο επαίσχυντα που
ούτε να τα σκέφτομαι δεν θέλω), οι πιο ευαισθητοποιημένοι πόσα ζώα να αναλάβουν
(η αλήθεια είναι ότι κάποιος παρατηρητικός που θα βολτάριζε το βράδυ στην
κεντρική οδό και στις παρόδους θα έβλεπε σε
πολλά καταστήματα να φιλοξενούνται σκύλοι ή γάτες) και οι φιλοζωικές που
έχουν στελεχωθεί από εθελοντές είναι υπερπλήρεις και χωρίς καθόλου έσοδα.
Τελικά κάποια ζώα είναι άτυχα και κάποια τυχερά. Μιας και δεν έχουν την
πολυτέλεια της επιλογής εναπόκεινται στις επιλογές των ανθρώπων στων οποίων τα
χέρια ο κλήρος θα τα ρίξει.
Θα μου πει ένας, κάθεσαι και σκέφτεσαι τα ζώα τη στιγμή που
ένα σωρό άνθρωποι ζουν στον δρόμο και δεν ξέρουν πώς θα επιβιώσουν? Και αυτό το
σκέφτομαι αλλά δεν είναι επί της παρούσης. Θέλω να κάνω μια μικρή έρευνα για
κάτι, πριν αναφερθώ σε αυτό.
Και μετά, καθώς σκεφτόμουν τα αδέσποτα, μου ήρθε στο μυαλό η
περίπτωση του Heath Ledger,
ενός ανθρώπου πολύ ευαίσθητου, υπερβολικά συνεσταλμένου και αγχώδους, με
πολλούς προβληματισμούς και σκέψη που έτρεχε διαρκώς. Για τους παραπάνω λόγους ίσως, έπασχε από χρόνια αϋπνία, η οποία και τον σκότωσε στα 28 του χρόνια, όταν
άρχισε να αναγνωρίζεται το ταλέντο του.
Αν μπαίναμε λίγο στη θέση του άλλου, λοιπόν, ίσως η συμπεριφορά μας να ήταν πιο υπεύθυνη και λιγότερο αλαζονική.
Καλημέρα!
